Մեկ տարի է սպասում են տանեցիք,
Տանտերը չի վերադառնալ հայրենիք,
Գերդաստանում զգացվում է մեծ կարիք,
Եկավ գնաց, անցկացավ սուրբ զատիկը,
Մանկունք կուլան, դեռ չէ եկել հայրիկը։

Ում հարցանեն, ումից մի բան իմանան,
Ում մոտ բացվին խեղճերն իրանց ցավը, լան,
Չունին մոտիկ արենակից ազգական,
Կապե մեջքը պանդխտության գոտիկը,
Գտնի բերե իրանց սիրած հայրիկը։

Լռություն է տիրել, խոսք անգամ չկա,
Մեծ հոր տեղը դարձյալ թափուր կմնա,
Ոչ ոքի հայտնի չէ՝ արդյոք երբ կգա։
Մարտն էլ անցավ, բացվեց գարնան ծաղիկը,
Հեռու երկրում դեռ մնում է հայրիկը։

Ամոլ կինը ծնավ բերեց մանչ զավակ,
Փըտած կոճը ծաղկեց որպես մանիշակ,
Մընջի լեզուն բացվեց, խոսավ համարձակ,
Թև սարքեց, թռավ խեղ կաղ հավիկը,
Գամ-գամու սարն եղավ, չեկավ հայրիկը։

Շատ անցկացան առավոտ ու իրիկուն,
Հարսն սպասեց, անբախտ փեսան չեկավ տուն,
Սև քողի տակ թառամեց սուրբ հարսնացուն,
Մեծացավ, այր եղավ փոքր մանկիկը,
Սպասե, որ պիտի տեսնի հայրիկը։