Գիշերն եկավ, զով-հովն ընկավ,
Աստղունք լուսնին ձայն տըվին.
Լուսնյակ ելավ մով-ծովն ընկավ,
Հավքերըն ինձի ձայն տըվին:
  
Ես վեր ելա ոգի առած՝
Զարկի սըրտիս լարերին.
Սիրտըս խընդաց, կուրծքըս թընդաց,
Եվ լարերը խըզվեցին:
  
Միայն սիրո լարը մնաց
Սըրտիս անհուն խորքերում.
Ու վառ սիրո երգը շողաց
Կյանքիս ամեն ծալքերում: