Յարը մարդու յարա կուտա, շատ ուշ հասկացա,
Ժայռից պոկած սիրտը նրա քնքուշ հասկացա,
Յարս ինձ չասաց՝ «Դեղ տամ վերքիդ, առ դիր, ով աշուղ,
Սեր երգելուց ձեռքիդ սազը վայր դիր, ով աշուղ»:
Երանի յադ ունենայի,
Յադերից շատ ունենայի,
Սարի պես դարդ ունենայի,
Յար չունենայի։
Յարի սերը շատ անուշ է, լավին լավ չի գա,
Յարի դարդը ծակող փուշ է, ցավին ցավ չի գա,
Քաղցր է նրա տված ջուրը, անմահական է,
էլ չի հանգչի տված հուրը, հոգի կհանե։
Երանի յադ ունենայի,
Յադերից շատ ունենայի,
Սարի պես դարդ ունենայի,
Յար չունենայի։
Հազար տեսակ տանջանք կուտա վարդը բլբուլին,
Ով յար ունի՝ նա կիմանա դարդը բլբուլին,
Ես Հավասն եմ, սոխակի պես վշտերս եմ լալիս,
Սիրո հուրը իմ սրտակեզ՝ հանգիստ չի տալիս։
Երանի յադ ունենայի,
Յադերից շատ ունենայի,
Սարի պես դարդ ունենայի,
Յար չունենայի։