Առանց քիզ ի՞նչ կ՚օնիմ սօյբաթն ու սազըն․
Ձեռնէմէս վիր կ՚օծիմ չանգիրըն մէմէկ․
Չունքի ուշք ու միտքըս իրար շաղեցիր՝
Փահմէս կու հիռացնիմ հանգիրըն մէմէկ։
Մէ դուգունըն էրկու դաղին ի՞նչ անէ,
Մէ նօքարըն էրկու աղին ի՞նչ անէ,
Մէ բաղմանչին էրկու բաղին ի՞նչ անէ,
Փէյվանդ գ՚ուզէ թազա տընգիրըն մէմէկ։
Ղուրթ ին ասի փիր-ուստաքար-դադիրըն․
«Բաղ շինեցի, վարդըն քաղից վադիրըն»․
Ջափէն յիս քաշեցի, սափէն՝ եադիրըն․
Ռաղիփէն էկաւ միզ էս ռանգիրըն մէմէկ։
Առանց քիզ ի՞նչ կ՚օնիմ աշխարհիս մալըն․
Չիմ անի քալագըն, չիմ անի ղալըն․
Կու հագնիմ մազէղէն, կու հագնիմ շալըն․
Կ՚էրթամ ու ման գուքամ վանքիրըն մէմէկ։
Բըլքամ մէ մարդ ռաստ գայ, վուր ինձ խըրատէ,
Գօ՛զալ, քու էշխէմէն սիրտըս ազատէ․
Կանց եօթըն իմաստնասիրացըն շատ է
Էս քու Սայաթ-Նովու բանքիրըն մէմէկ։