Թամամ աշխարհ պըտուտ էկայ, չըթուղի Հաբաշ, նազա՛նի,
Չըտեսայ քու դիդարի պէս՝ դուն դիփունէն բաշ, նազա՛նի,
Թէ խամ հագնիս, թէ զար հագնիս, կու շինիս ղո՛ւմաշ, նազա՛նի․
Էնդու համա քու տեսնողըն ասում է՝ վա՜շ, վա՜շ, նազա՛նի։
Դուն պատուական ջավահիր իս, է՛րնէկ քու առնողին ըլի,
Ով կու գըթնէ, ա՛խ չի քաշի, վա՜յ քու կորցընողին ըլի․
Ափսուս վուր շուտով միռիլ է, լուսըն քու ծընողին ըլի․
Ապրիլ էր, մէկ էլ էր բերի քիզի պէս նաղաշ, նազա՛նի։
Դուն էն գըլխէն ջուհարդար իս, վըրէդ զարնըշան է քաշած,
Դաստամազիդ թիլի մէջըն մէ շադա մարջան է քաշած,
Աչքիրըդ՝ օսկէ փիալա, չարխէմէն փընջան է քաշած,
Թերթերուկըդ նիտ ու նաշտար, սուր ղալամթըրաշ, նազա՛նի։
Էրեսըդ, փարսէվար ասիմ, նըման է շամշ ու ղամարին․
Բարակ մէջքիդ թիրման շալըն նըման է օսկէ քամարին,
Ղալամըն ձեռին չէ կանգնում, մաթ շինեցիր նաղաշքարին․
Յիփ նըստում իս՝ թութի ղուշ իս, յիփ կանգնում իս՝ ռաշ, նազա՛նի։
Յիս էն Սայաթ-Նովասին չիմ, վուր աւզի վըրայ հիմանամ․
Աջաբ միզիդ ի՞նչ իս կամում, սըրտէդ մէ խաբար իմանամ․
Դուն՝ կըրակ, հագածըդ՝ կըրակ, վո՞ւր մէ կըրակին դիմանամ․
Հընդու ղալամքարու վըրէն ծածկիլ իս մարմաշ, նազա՛նի։