Պիտի գովեմ մայր հողը, քամին, ջուրը, անձրևը,
Պիտի հիշեմ աստղերը, լուսնյակը, արևը.
Նկարագրեմ պիտի սարեր, ձորեր, դաշտ անկեղծ,
Որ իմ դատավորիս մոտ ներկայանամ բանաստեղծ։
Սև-սպիտակ ամպերը բամբակի քուլի նման,
Պիտի գզեմ անեղով, դուրս բերեմ թել ու դերձան,
Պիտի գործեմ լավ գուլպա, պաճիճներ խայտաբղետ,
Ինքնակոչ քննադատս որ ճանաչե ինձ պոետ։
Նազելի կույս աղջկան պիտի շատ գովաբանեմ,
Աչքերուն ու ունքերուն լույս ու կամար անվանեմ,
Անունս էլ պիտի փոխեմ ու դնեմ Նոր-Հոմերոս,
Որ տեսնի քննիչս, ճանաչե պըվետիկոս։
Միտք շատ պետք չէ երգերի մեջ, բառերը առատ լինին,
Դրվատել պետք է հատուկ սիրունը, սերը, գինին.
Խրատ, բարոյական երգ, համարվում է հին զգեստ,
Պարզ բառեր գործածողը չի համարվել գեղարվեստ։
1901
Աղբյուրներ: http://www.armenianhouse.org/jivani/qnar/; Ջիվանու քնարը (Հայպետհրատ 1959)