Աշխարհումըս ա՛խ չիմ քաշի, քանի վուր ջա՛ն իս ինձ ամա․
Անմահական ջըրով լիքըն օսկէ փընջան իս ինձ ամա․
Նըստիմ՝ վըրէս շըվաք անիս՝ զարբաբ վըրան իս ինձ ամա․
Սուչս իմա՛ցի, է՛նէնց սպանէ՝ սուլթան ու խան իս ինձ ամա։
Մէջքըդ՝ սալբու-չինարի պէս, ռանգըդ փըռանգի ատլաս է,
Լիզուդ՝ շաքար, պըռօշըդ՝ ղանդ, ակռէքըդ մարգրիտ, ալմաս է․
Օսկու մէջըն մինա արած, աչքիրըդ ակնակապ թաս է․
Պատուական անգին ջավահիր, լալ-բադէշխան իս ինձ ամա։
Յիս էս դարդին վո՞ւնց դիմանամ, մակա՞մ սիրտըս ունիմ քարած․
Արտա՛սունքս արուն շինեցիր, խիլքըն գըլխէս ունիմ տարած,
Նուր բաղ իս՝ նուր բաղչի մէջըն՝ բոլորքըդ վարդով չափարած․
Վըրէդ շուռ գամ բըլբուլի պէս՝ սիրով սէյրան իս ինձ ամա։
Քու էշխըն ինձի մաստ արաւ․ յիս զարթուն իմ, սիրտս է քընած․
Աշխարհս աշխարհով կըշտացաւ, իմ սիրտըս քիզնից սով մընաց․
Եա՜ր, քիզ ինչո՞վ թարիփ անիմ՝ աշխարհումըս բա՛ն չըմընաց․
Կրա՛կէ, ծովէմէն դուս էկած ռաշ ու ջէյրան իս ինձ ամա։
Ի՞նչ կու՚լի՝ մէկ հիդըս խօսիս, թէվուր Սայաթ-Նովու եար իս․
Շուղքըդ աշխարհըս բռընիլ է՝ արեգագի դէմըն փար իս․
Հուտով հիլ, միխակ, դարիչին, վարդ, մանուշակ, սուսանբար իս,
Կարմըրագուն՝ դաշտի ծաղիկ, հովտաց շուշան իս ինձ ամա։