Պարոն հարուստ, ինչո՞ւ այդքան հպարտ ես,
Ունայն աշխարհի մեջ բաղձանքդ ի՞նչ է.
Վերջ ի վերջո դու էլ կյանքդ կավարտես,
Իզուր մտածմունքդ, տանջանքդ ի՞նչ է։
Փարթամացիր հին Դարեհին հավասար,
Օր կըգա չես գտնիր վերքիդ դեղ ու ճար.
Ոչ հոգուդ ես և ոչ մարմնուդ համար,
Ուրեմն, սիրելիս, զուր ջանքդ ի՞նչ է։
Թե մեղքի մեջ մեռար՝ մեծ ցավ է վերջը,
Գիտես, դատաստան կա, իրավ է, վերջը.
Երկուսիս էլ չորս չափ կտավ է վերջը,
Քու ինձանից ավել ապրանքդ ի՞նչ է։
Ջիվանս լավ գիտե, փառքդ մեկ ձև է,
Աշխարհումս շուտ անցավոր պարգև է.
Հարյուր տարի ապրիս մեծ մասը սև է,
Քու երջանիկ սեպած լավ կյանքդ ի՞նչ է:
1883
Աղբյուրներ: http://www.armenianhouse.org/jivani/qnar/; Ջիվանու քնարը (Հայպետհրատ 1959)