Լայն օրերուս ուրախացող, կեղծ ընկեր,
Այժմ նեղն եմ ընկել, արի, ո՞ւրտեղ ես,
Պատառներուս կտորներու շատակեր,
Մեծը քեզ եմ տվել, արի, ո՞ւրտեղ ես։
Երբ ունեի փայլուն մետաղ բավական,
Ինձ կասեիր, «չկա մարդ քեզի նման»,
Քու ձեռքովդ կազմում էիր ճոխ սեղան.
Ո՞ր անկյունն ե՛ս մտել, արի, ո՞ւրտեղ ես։
Քանի տունս հաց կար, չէիր պակասի,
Կուգայիր, կանչելու չէիր սպասի,
Ւմ ունեցած կարողությանս մասի
Շատը դու ես խլել, արի, ո՞ւրտեղ ես։
Ասում էիր, «մի վախենա փորձանքից,
Քեզ ավել կսիրեմ իմ բոլոր կյանքից...»,
Եթե հնարք ունես, փրկե վտանգից,
Վերջին օրս է հասել, արի, ո՞ւրտեղ ես։
Ջիվանը հասկացավ քո կեցությունը,
Հետազոտեց սրտիդ ամեն անկյունը,
Շողոքորթելով ծծում ես արյունը,
Արդյոք ո՞ւմ ես գտել, արի, ո՞ւրտեղ ես։
1888
Աղբյուրներ: http://www.armenianhouse.org/jivani/qnar/; Ջիվանու քնարը (Հայպետհրատ 1959)