Ահա սուրհանդակի սայլակը
Ուղիղ ճամբով է դուրս թըռչում,
Եւ Վալգայի տըխուր զանգակը
Կամարի տակ է ղօղանջում․

Արթուն սայլորդըս գիշերուայ դէմ
Իւր վիճակի վերայ տըխրեց,
Եւ սիրեկնի աչաց կարօտը
Նա տըխրագին ձայնով երգեց։

―Կապուտ աչեր, կապուտ աչեր,
Կըտրիճիս կեանքը մաշեցիք,
Ինչո՞ւ, ինչո՞ւ դուք չար ոսոխներ
Ինչո՞ւ սըրտերըս բաժնեցիք։

Մընաս բարեաւ իմ տուն հօրական,
Մընաս բարեաւ իմ սիրական,
Ես կը հանգչիմ մինչ բոց կըրակին
Այս անբնակ դաշտի միջին․

Արեւիս լոյսը խաւարել է,
Այս աշխարհումն էլ որբ եմ ես․—
Սըրտիս կարօտը աղջկայ տեսնելից
Մինչեւ ի մահ զըրկած եմ ես։―

Այս որ ասաց, շարժեց մըտրակը,
Երեք ձիանց մէջքին խըփեց․
Իւր սիրեկնի պարզ յիշատակը
Այսպէս երգով նա փարատեց։