Ամէն սազի մէջըն գոված՝ դուն թամամ տասն իս, քամա՛նչա,
Նաքազ մարդ քիզ չի կանայ տեսնի՝ դուն նըրա պասն իս, քամա՛նչա,
Ղա՛ստ արա՝ է՛լ լաւ օրիրուն էդիվըն հասնիս, քամա՛նչա,
Քիզ ինձնից ո՞վ կանայ խըլի՝ աշուղի բասն իս, քամա՛նչա։
Անգաճըդ էրծաթէն պիտի, գըլուխըդ՝ ջավահիր քարած,
Կութըդ շիրմայէմէն պիտի, փուրըդ՝ սադափով նաղշ արած,
Սիմըդ օսկէն քաշած պիտի, էրկաթըդ՝ փանջարա արած,
Օչով ղիմէթըդ չի գիդի՝ լալ ու ալմասն իս, քամա՛նչա։
Ճիպուտըդ վարաղնած պիտի՝ թահր ունենայ հազար ռանգով․
Ձարըդ ռաշի կուդէն պիտի, վուր դուն խօսիս քաղցըր հանգով․
Շատին զարթուն կու լուսացնիս, շատին կու քընեցնիս բանգով․
Անուշահամ գինով լիքըն՝ դուն օսկէ թասն իս, քամա՛նչա։
Ածողիդ է՛րկու կու շինիս, առաջ չայի, ղափա գ՚ուզիս․
Կու մեձըրվիս այվընումըն, պարապ վախտի ռափա գ՚ուզիս․
Յիփ վիր գուքաս մէջլիսումըն՝ քաղցըր զօղ ու սափա գ՚ուզիս,
Բոլորքըդ գօզալնիր շարած՝ մէջլիսի կէսն իս, քամա՛նչա։
Շատ տըխուր սիրտ կու խընդացնիս, կու կըտրիս հիվընդի դողըն,
Յիփ քաղցըր ձայնըդ վիր կ՚օնիս՝ բաց կու՚լի հիդըդ խաղողըն․
Խալխին էս իլթիմազն արա՝ ասին․ «Ա՛պրի քու ածողըն»։
Քանի սաղ է Սայաթ-Նովէն, շատ բան կու տեսնիս, քամա՛նչա։