Քեֆի համար է ստեղծված իմ սազը,
Երգ ու տաղի, խաղի համար է ստեղծված իմ սազը,
Ողբ ու կոծի, լացի համար է ստեղծված իմ սազը,
Իմ սիրելի խալխի համար է ստեղծված իմ սազը։
Ես վարպետ եմ, ուզածիս պես ինքս եմ շինել իմ սազը,
Միշտ տարել եմ նրա ցավը, նրա քնքշանքն ու նազը,
Ուրախ հնչե, չպակասի ժողովրդիս մի մազը,
Երջանկություն, ուրախություն՝ այդ է խնդրում իմ սազը։
Երբ պարում են, թռչկոտում է իմ սազը,
Երր լալիս են, հեծկլտում է իմ սազը,
Երբ խնդում են, հրճվում է իմ սազը,
Թող անկատար չմնա սրտիս մուրազը։
Ցանկանում եմ, որ ոչ ես լամ, ոչ սազս,
Պաղատում եմ, որ կատարվի ուզածս,
Խաղաղություն լինի արար-աշխարհին,
Խաղաղություն ու կյանք երգի իմ սազը։
Թիֆիլին եմ՝ մեծ Սիայուն միշտ ծառա,
Նրա շնչով, նրա ոգով դաս առա,
Սազ սիրեցի, յարիս սիրուց ես վառա,
Սազս առած՝ հայոց աշուղ ես դառա։