Բաթումում տնից զուրկ մուրացկան էի,
Թումանյանի գալն իմացա, գնացի,
Վիշտս ավելացավ՝ ցավը լսելով,
Ժողովրդիս ողբն իմացա ու լացի։
Հույսով ասավ՝ մի լռեցնի քո սազը,
Մեզ ազատություն է բերել էս դարը,
Պիտի ցնծան հայոց դաշտն ու սարը,
Պիտի ծաղկեն չոր անապատն ու քարը։
Նա ինձ սփոփում էր, բայց ինքն էր տկար,
Վախենամ շատ գործեր թողնի կիսկատար,
Արտասվում էր սիրած կինը անդադար,
Էլի բախտ էր՝ տեսա վարպետին հանճար։
Հիշեցի ողբալի Անուշը, Մարոն,
Խղճալի Գիքորը, սիրահար Սարոն,
Արյուն է հեղվում Կարինից - Տարոն,
Մեզ չգթաց բնավ Եվրոպան պարոն։
Հանճարն հիվանդ էր, վշտով հեռացա,
Նրա ցավն հիշելով, իմը մոռացա,
Այս դարդերի ծովում լալով կուրացա,
Թիֆիլիս խաչ, հավատ թողի ուրացա։