Կոտորածն անգութ, հայերը թող լան,
Անապատ դարձաւ շքեղ Ատանան,
Կրակը, սուրը եւ անխիղճ թալան,
Ռուբէնի տունը, ա՜խ ըրին վիրան։

Ալ մի տար լոյսդ պայծառ արեգակ,
Լուսնի շուրջ կապէ դուն սուգի մանեակ,
Անցան մեր երկրէն հարաւի խորշակ,
Չորցուց թոռմեցուց ծառ ծաղիկ համակ։

Րոպէ մը չանցաւ ու հայոց խեղճեր
Ինկան սուրին տակ խուժանին ահեղ,
Ժամեր ու դպրոց բոցի մէջ կորան,
Բիւրաւոր հայեր անխնայ մեռան։

Անզգայ անօրէն խուժանը որբ թողուց
Զաւակը մօրմէն, հարսը իր փեսէն,
Ճէվատն անզգամ, Ատիլը գձուձ
Կերան կշտացան հայու արիւնէն։

Պարապ է աւաղ հարուստ Ատանան
Մոխիր է դարձեր ամբողջ Կիլիկիան,
Միայն ապրեցաւ Հաճընը սիրուն,
Ինչո՞ւ չը շարժիր ապառաժ Զէյթուն։

Երեք օր գիշեր կրակը մէջէն,
Թշնամւոյն սուրը գնդակը դրսէն,
Ջնջեցին հայը երկրի երեսէն,
Արիւն կը վազէ մեր ջինջ գետերէն։