Դուն է՛ն գըլխէն իմաստուն իս, խիլքդ յիմարին բաբ մի՛ անի,
Էրազումըն տեսածի հիդ միզի մէ հէսաբ մի՛ անի,
Յիս խօմ է՛ն գըլխէն էրած իմ, նուրմէկանց քաբաբ մի՛ անի,
Թէվուր, գիդիմ, բէզարիլ իս, ուրիշին սաբաբ մի՛ անի։
Չըկայ քիզ պէս հուքմի-հէքիմ․ դուն Ռօստոմի-Զալ՝ թաքա՛ւուր․
Ասկըդ ասկիրումըն գոված՝ հա՛մ դուն իս գօ՛զալ, թաքաւուր․
Թէ էսանց էլ սուչ ունենամ, գլուխըս ա՛րա տալ, թաքա՛ւուր․
Մըտի՛կ արա քու Ստիղծողին՝ նըհախ տիղ ղազաբ մի՛ անի։
Եարալուն հէքիմն է՛նդուր գ՚ուզէ՝ դի՛ղ տալու է, ցա՛ւ տալու չէ․
Քանի գ՚ուզէ արբաբ ըլի՝ ղուլըն աղին դաւ տալու չէ․
Դուն քու սիրտըն ի՛ստակ պահէ, եադի խօսքըն ավտալու չէ։
Աստձու սէրըն կանչողի պէս դըռնէմէդ ջուղաբ մի՛ անի։
Ամէն մարդ չի կանայ խըմի՝ իմ ջուրըն ո՛ւրիշ ջըրէն է․
Ամէն մարդ չի կանայ կարդայ՝ իմ գիրըն ո՛ւրիշ գըրէն է․
Բունիաթըս աւազ չիմանաս, քարափ է, քարուկըրէն է․
Սէլավի պէս առանց ցամքիլ, դուն շուտով խարաբ մի՛ անի։
Քանի գ՚ուզէ քամին տանէ՝ ծովէմէն աւազ չի պակսի․
Թէգուզ ըլիմ, թէգուզ չըլիմ՝ մէջլիսնիրուն սազ չի պակսի․
Թէ կու պակսիմ, քի՛զ կու պակսիմ, աշխարհիս մէ մազ չի պակսի․
Սայաթ-Նովու գերեզմանըն Հինդ, Հաբաշ, Արաբ մի՛ անի։