Գիշեր ու զօր դու հնչում ես,
Իմ անուշ տավիղ,
Ասես աղբյուր կարկաչում ես,
Իմ անուշ տավիղ։
Մերթ լալիս ես, մերթ ծիծաղում
Դու անխոս, անբառ,
Սրտիս ձայնով ղողանջում ես,
Իմ անուշ տավիղ։
Ով որ լսում է նվագդ,
Սեր է երազում,
Նորից գալիս է մեր բակը,
Սիրտը ինձ պարզում։
Բայց ուրիշն է իմ փափագը,
Տենչն իմ սիրասուն,
Սև տղին եմ ես անրջում,
Իմ անուշ տավիղ։
Նա սիրո երգս լսեց
Ու անսեր մնաց,
Սիրտ ուներ, բայց չհուզվեց
Ու անցավ գնաց։
Հնչի՛ր, տավիղ, թող այս գիշեր
Երգդ վարարի,
Սրտիս տենչանքն ու կարոտը
Պատմի աշխարհին։
Ուրախ հնչի թող քո լարը
Մարդկանց սրտերում,
Թող որ յարին գտնի յարը,
Եվ լինի գարուն։
Իմ սրտի բաժին աշխարհը
Այս լայն աշխարհում,
Ո՞ւր է, չի գալիս կանչին իմ,
Ա՛յ անուշ տավիղ,
Իմ անուշ տավիղ,
Իմ տավիղ․․․