Թագաւուր իս, դի՛վանս արա, եա՛ր, քու արիվըն կու սիրիս,
Նըհախ տիղըն մի՛ բարգանայ, շա՛ր, քու արիվըն կու սիրիս,
Կարմիր վարդըս մի՛ փուշ ածի, խա՛ր, քու արիվըն կու սիրիս,
Ուրոր գընաս՝ ինձ էլ հի՛դըդ տար, քու արիվըն կու սիրիս։
Վարդըն այվընումըն կու՚լի՝ նամ-նամ արխին սազ ըլիլով,
Կանանչ փօթօլըն բացվիլ է՝ կարմիր ու գուլգազ ըլիլով,
Ամէն ծիտ բըլբուլ չի դառնայ՝ վարդին փիանդազ ըլիլով,
Վարդըն ակռըվին մի՛ շանց տայ, ծա՛ռ, քու արիվըն կու սիրիս։
Վարդըն մայիսին բաց կու՚լի, փօթօլըն կու տանին խէչըն,
Քանի վուր գ՚ուզէ թառամի, պէտքական է վարդի չեչըն,
Քիզ օսկէ ամբարչա պիտի, մի՛ նըստի պըղընձի մէջըն,
Ո՜վ ջավահիր, անգին ալմաս քա՛ր, քու արիվըն կու սիրիս։
Ակռավըն բըլբուլ չի դառնայ, քանի գ՚ուզէ վուր ա՜խ անէ․
Ամէն ռանգի վարդի մէջըն կարմիր վարդըն սիրեկան է,
Գուղ մարդըն մանգալով գուքայ, ձիգ կու տայ, տակռէն կու հանէ․
Մի՛ թուղնի հասկըդ քաղիլու, բա՛ր, քու արիվըն կու սիրիս։
Բըլբուլըն սարէմէն գուքայ, իր լիզվովըն բա՜ղ կանչիլով,
Ակըռքնիրըն վիր թափվեցան՝ շատ իլթիմազ, ա՜խ կանչիլով,
Սայաթ-Նովէն բէզարիլ է շատ եարանա խաղ կանչիլով,
Իլթիմազըն է՛սպէս կու՚լի, եա՛ր, քու արիվըն կու սիրիս։