Բէդասլին վուր խօսեցընիս, լալ անիլըն ինչի՞ն է շահ․
Ռանգըն վուր սիվադէն նընգնի՝ ալ անիլըն ինչի՞ն է շահ․
Մարդ վուր քու խօսքով միռանի՝ գալ անիլըն ինչի՞ն է շահ․
Պատանքին մէ ռանգն է հերիք՝ չալ անիլըն ինչի՞ն է շահ։
Մարդ պիտի թանգ հախ տայ, ա՛ռնէ խօսքիրըն փիր-ուստադէմէն․
Ռանգըն ռանգիրուն ծածկում է, հուջրէքըն լիքն է սադէմէն․
Թէգուզ զար-զարբաբ հագցընիս, վուր չըլի ասըլզադէմէն․․․
Սիվ արաբի ճակտի վըրայ խալ անիլըն ինչի՞ն է շահ։
Լաւ մարդն էն է՝ սի՛րով անէ բարի հրիշտակնիրու կամքըն․
Իմաստուննի՛րն էլ չըտեսան էս աշխարհի հուտն ու համքըն․
Չուրս գըլխանի ռաշի վըրէն աջալըն դըրիլ է թամքըն․
Աշխարհըս միզ մընալու չէ․ մալ անիլըն ինչի՞ն է շահ։
Մէր ու մանուկ բաժանվեցան, մանուկն է՛նդուր ունի լալու․
Սատանէն մէ դամբ է դըրի՝ Աթամի զաթըն վուրսալու․
Շատըն սատանէն է տանում, վիրջըն մընում է վա՜յ տալու․
Վուր չէ ուրնիելի նըման՝ կալ անիլըն ինչի՞ն է շահ։
Շուռ էրիտ չարխըն փալագըն, դօվլաթըն միզնից խըռով ա․
Ում հագին հին շալ ին տեսնում, էլ չին ասում, թէ էս ո՞վ ա․
Եարովըդ մէկ մըհլամ չունիս, էնդուր գուլաս, Սա՛յաթ-Նովա․
Ջարէքըն դիղըդ չին գիդի՝ փալ անիլըն ինչի՞ն է շահ։