Տգետ բամբասողները անծանոթ լուր կսպասեն,
Կամ ֆարմասոն, կամ լոթրան՝ պատրաստ են, որ քեզ ասեն,
Ողջ այնպիսի մարդիկը խելքերիցը պակաս են,
Իրանց փորը անոթի, ուրիշին կալ կըկասեն։
Կռիվ տեսնին կըցնծան, մատներն իրար կըքսեն,
Ուզում են այնտեղից էլ մի քանի լուրեր լսեն.
Ուրիշներին որկրամոլ, հավատից դառած կասեն,
Ողջ մարդկանց միսը կուտեն, գիտեն թե մաքուր պաս են:
Ճշմարիտ խոսողները նրանց գերի են դառել,
Ազգությունից հեռացած, կարծես վերի են դառել,
Հավատից գայթակղված, հատուկ թերի են դառել.
Վերոհիշյալ մարդիկը մեր ազգին շատ վնաս են։
Ջիվան, հառաջ մի խաղար, քար կըխփեն քո թևին,
Սրանք այնպես մարդիկ են, խավար կասեն արևին.
Արդարությունը ի՞նչ է, չեն գիտեր ամենևին,
Բարության միշտ հակառակ, չարության մակարդ - մաս են:
1870
Աղբյուրներ: http://www.armenianhouse.org/jivani/qnar/; Ջիվանու քնարը (Հայպետհրատ 1959)