Անխիղճ աշխարհ, էլ ինձ պետք չէ գութդ քու
Ես արդեն եղել եմ ցավիդ ենթակա.
Ինձ կիսամեռ-կմախք անելուց հետո,
Թքել եմ քու տված պարգևիդ վրա։
Տար քու այդ պարգևդ, տար ժլատին տուր.
Ագահ, աշխարհավեր անհավատին տուր.
Ինչքան ցավ ու չոռ կա տար աղքատին տուր.
Թող նա տրտմի, տխրի, դու հրճվի, ցնծա։
Չքավորը քեզ հարազատ որդի չէ,
Խորթ աչքով ես նայում, քեզ մոտ հարգի չէ,
Աղքատ մարդու հոգին կարծես հոգի չէ,
Քեզնից չէ գոյացել, քեզ համար չկա։
Ծով, ցամաք, դաշտ ու ձոր, լեռներ ահագին
Բաշխել ես բախտավոր մարդկանց գլխովին.
Աղքատ մարդուն իսկի չկա մաս բաժին.
Ոչ տուն ու տեղ, ոչ լոկ ապրուստ առօրյա։
Ջիվանս քեզանից կուշտ եմ բնական,
Ինձ հետ լավ չես վարվել բնավ հավիտյան,
Ում որ ցանկանում ես դարձյալ տուր նրան.
Թող քո ոմնեցածդ քու մոտը մնա։
1900
Աղբյուրներ: http://www.armenianhouse.org/jivani/qnar/; Ջիվանու քնարը (Հայպետհրատ 1959)