Ինձ սիրեցիր, էշխըն նընգար, խաղի դավթար իմ քիզ ամա․
Մի՛ քաղի փըշի ծաղիկըն՝ վարդ, սուսանբար իմ քիզ ամա․
Չիմ թուղնի արեգագումըն՝ բաղչի սաջար իմ քիզ ամա․
Յիս քու մահըն վո՞ւնց կու խընդրիմ՝ նուղլ ու շաքար իմ քիզ ամա։
Է՛լ քու բաղին մըտի՛կ արա, ուրիշ բաղէն վարդ չին տայ քիզ․
Աղ ու հացըն մի՛ դէն գըցի, շաբթէնըն մէկ մըտի՛կ տու միզ․
Թէգուզ աշխարհըս պըտուտ գաս, չիս տեսնի ինձի պէս ազիզ․
Թաք ուրիշ գօզալ չըսիրիս՝ իղրարով եար իմ քիզ ամա։
Թաք յիս մօրէս չէի ծընի․ վա~յ էն օրին՝ յիս քիզ տէհայ․
Դու բըլբուլ իս, յիս՝ կարմիր վարդ․ չասիս, թէ վարդըն ջալդ կ՚էհայ․
Մէ փուքըր էտէնց դիմացի, շուտով Հընդըստան մի՛ էհայ․
Անգուրձիլ, անխարջ ու քըրիհ մանդիլի զար իմ քիզ ամա։
Ա՛ստուաձ վըկայ, ղիմիշ արած գըլուխըս քիզ մա՛տաղ ըլի․
Ե՛կ, քիզիդ սիրով դամ անիմ, ով գ՚ուզէ բէդամաղ ըլի․
Յիս քու խօսքէն չիմ անցկէնայ, թաք քու դամաղըն չաղ ըլի․
Թէգուզ անմահութին ուզիս, սիրով կու ճարիմ քիզ ամա։
Քու դարդըն ինձի պառվեցուց․ ո՞ւմըն ասիմ, Սա՛յաթ-Նովա․
Մի՛ գըցի ձեռնէմէն ձեռըն՝ օսկէ թաս իմ, Սա՛յաթ-Նովա․
Փըռանգըստանու միջէն էլած՝ զար ատլաս իմ, Սա՛յաթ-Նովա․
Ծա՛լէ դավթարըդ, ղո՛ւթին դի՝ ռանգու ռուքար իմ քիզ ամա։