Էշխէմէդ անդանակ էլայ, եկ մօ՛րթէ՝ ջալլաթըն դուն իս,
Մի՛ սպանի հասրաթէմէդ՝ սըրտիս խըջալաթըն դուն իս,
Թագաւուրի քարխանէմէն դուս էկած խալաթըն դուն իս,
Հինդ ու Հաբաշ, Արաբըստան, Խորասնու Քալաթըն դուն իս։
Բարգ էրէսըդ կըրակ նընգած օսկու նըման ջիռանում է,
Էնդու համա քու տեսնողի խիլքըն գըլխէն հիռանում է․
Ով չէ տեսի, տիսդ է ուզում, ով տեսնում է՝ միռանում է․
Օսկէ վարաղով վարաղնած սուրաթ-մագաղաթըն դուն իս։
Շատըն քու էշխէն կու միռնի, չի դիմանայ ինթիզարի․
Տարէնըն մէ գամ բաց կու՚լիս, մա՛թահ Շահրադէլ բազարի․
Է՛րնէկ ըլի քու տիրուջըն՝ մըտիկ տալէն չի բէզարի․
Ամառըն ու ձըմիռըն ծաղկած գուլբաղ ու բաղաթըն դուն իս։
Մուզդ ունէ էն նաղաշքարըն, վուր թահրըդ ղալամով հանայ․
Ճակտէդ ունքըդ չի կանայ գայ, քանի գ՚ուզէ վուր շատ ջանայ․
Էնդու համա ծարաւ մարդըն քու ջըրէմէն չի կըշտանայ․
Շիրազու շուշումըն ածած նաբաթէ շարբաթըն դուն իս։
Է՛րնէկ մօտըդ նըստող եարին, վուր քիզի պէս համդամ ունէ,
Խայան եարին չէ ռաստ էկի, քիզանից խաթըրջամ ունէ․
Սայաթ-Նովէն, վուր քի՛զ ունէ, աշխարհումըս ի՞նչ ղամ ունէ․
Խաթաբանդով չարա-չարդախ, քօշկ ու ամարաթըն դուն իս։