Սերս վանքում Տաթևի` մոմեր վառած կաղոթեր,
Մոտեցա, որ համբուրեմ, ասաց` տղա, ամոթ է:
Ասի` երդվիր քո սերն եմ, սրբի դուռը անարատ,
Առնեմ նազուկ ծոցիկիդ խնկաբույրը անարատ:

	Սարեր ձորեր վկա են,
	Հանդ ու չոլեր վկա են,
	Ախս մինչ երկինք հասավ,
	Երկնի աստղեր վկա են:

Վանքի վառվող մոմերը շլացրին ինձ մի պահ,
Սրտիս խոսքը չավարտած, նայեմ, տեսնեմ նա չկա:
Ասի` աստվա՜ծ, փառքդ շատ, էս ինչ հրաշք երազ էր,
Չլինի՞ թե բախտն է իմ, գեղեցկության աստվածն էր:

Նորեն տեսա հանդեսում սրբուհուն իմ երազի,
Ասի` բախտս գտել եմ, կհասնեմ իմ մուրազին:
Ասես սիրտն ինձ նվիրեց, երբ աչքով սեր խոստացավ,
Սիրո թախիծն ինձ պատեց, երբ որ թողեց, հեռացավ:

Նա իր զմրուխտ թևերով բարձրունքները ինձ տարավ,
Ասաց` դու լավ կըերգես, թե մնաս սիրուս ծարավ,
Գուսան Աշոտ քո յարի սուրբ մաղթանքը կատարվեց,
Այնքան պիտի երգ հյուսես, երգ հյուսելով ցամաքես:

	Սարեր ձորեր վկա են,
	Հանդ ու չոլեր վկա են,
	Ախս մինչ երկինք հասավ,
	Երկնի աստղեր վկա են: