Չարասիրտ, նախանձոտ մարդը ընկերին
Չի ուզեր, որ լինի ապահով, խաղաղ,
Եթե տեսնի մի նոր զարդը ընկերին,
Ամբողջ տարով նա կմնա անծիծաղ։
Այսպես մարդը միշտ կըքաշե դեպ իրան,
Ւրա կողմն է տաշում ուրագի նման.
Եթե յուր ընկերին մի չնչին բան տան,
Ինչո՞ւ ինձ չտվին, կասե, շատ ավաղ։
Սա յուր վատ կրքերի դարձել է գերին,
Ոչ զավակ կսիրե և ոչ ամուսին,
Թեև մարդ է, սորան կասեն մարդածին,
Մի շան չափ էլ չի ճանաչել հաց ու աղ։
Ջիվան, բարի մարդկանց մոտ սա հետին է,
Անունով ստվեր է, գործով չնչին է,
Այսպես մարդը հոգի չունի, մարմին է,
Վաղուց խիղճը մեռած՝ մտած է դագաղ։
1878
Աղբյուրներ: http://www.armenianhouse.org/jivani/qnar/; Ջիվանու քնարը (Հայպետհրատ 1959)