Տղէն ու աղջիկըն մէկմէկու դէմ ելան․
Տըղէն ասաց․ «Բա՛րով տեսանք, ի՛մ սիրած,
Թէվուր գովքըդ ասիմ, լիզուս չէ պատում․
Բօյըդ սալբու-չինար՝ ղարարին բերած,
յի՛ս քիզմէն էրած»։

Աղջիկն ասաց․ «Գըլխէս ռա՛դ’լի, տո գա՛դա,
Նըհախ տիղըն գըլուխըդ մի՛ տայ բադա,
Շատ քիզ պէս իմ տեսի շահ ու շահզադա․
Բօյըդ սալբու-չինար՝ ղարարին բերած․
/դո՛ւն ինձմէն էրած/»։

Տըղէն ասաց․ «Սիրտըս սըրտիդ կեսըն է․
Քու ճանփէն դէտը չէ, քու ճանփէն դէսն է․
Ա՛րի հէնց բան բըռնինք՝ օ՛չով չըտեսնէ․
Թամամ էս աշխարհքիս մինք կու’լինք գոված․
յի՛ս քիզմէն էրած»։

Աղջիկն ասաց․ «Ա՛րի մինք չանինք շըփոթ․
Վախում իմ խաբարըն գընայ հօրըս մօդ,
Թէ հէրըս իմացաւ, /կու’լի միզ ամօթ/,
Կ’օնէ քիզ մէջդ ի կէս, խանջալըն ձեռաց․
դուն կու’լիս միռած»։

Տըղէն ասաց․ «Ա՜փսուս, ինչի՞ նազ արիր,
Շուտով շուռ էկար դուն, իլթիմազ արիր,
Նընգայ վուտիդ տակըն, փիանդազ արիր․
Ա՛խչի, հէնց գիդէիր յի՛ս իմ քու ասած․
ասկդ էր անիծած»։

Աղջիկն ասաց․ «Սիրտըս խօսքով լըցրեցիր,
Յիս իմն էի ասում, դուն աւելցրեցիր,

Քու ղուլըն կու’լիմ, թէվուր ինձ պըրծեցրիր․
Թամամ էս աշխարհքիս մինք կու’լինք գոված,
/յիս քեզմէն էրած/»։
Սայաթ-Նովէն խաղիր կ’օսէր հանգիրով,
Էրկու եարըն կու խաղէին նարդիրով,
Մէկ-մէկու հիդ շանց կու տէին վարդիրով,
Թաք նըրաց մէջըն յիս էի էլած,
չը’լէի էրած։

* Այս խաղի հեղինակային պատկանելությունը Սայաթ֊Նովային չի երաշխավորվում, այն հայտնաբերված է այլ աղբյուրներում: