Հույս դրի կարողության,
Խենթը առա կնության,
Կարողությունը գնաց,
Խենթը մնաց անբաժան։
Դարձավ մեկ թունավոր իժ,
Ծոցս մտավ ինչպես գիժ,
Բերած օժիտը մաշվեց,
Ինքը մնաց ինձ պատիժ։
Փողը կարծեցի ես կյանք.
Ոչ թե կինը սփոփանք,
Կուրացա փողի համար,
Իմ գլխիս բերի փորձանք։
Իբր թե ես կին առա,
Ոչ թե կին՝ պատիժ գտա,
Մինչև ի մահ նրանից,
Երբեք ազատվել չըկա։
Ինքս եմ արել սա հաստատ,
Ոչ ոքից չունիմ գանգատ.
Ինձ տեսնելով քեզ խղճա,
Նոր կին ուզող, քեզ խրատ։
Աչքդ բաց արա, որդի,
Մի հավատալ ոչ ոքի.
Փող մի ընտրիլ, կին ընտրե,
Որ քեզի տա նոր հոգի։
Թե չըլսես իմ խոսքիս,
Փողի ետևը ընկնիս,
Դժոխքի վառ կրակում,
Վերջդ ինձ պես կլինիս։
1897
Աղբյուրներ: http://www.armenianhouse.org/jivani/qnar/; Ջիվանու քնարը (Հայպետհրատ 1959)