Վարդին սոխակից հեռացնողը, ո՛վ անիրավ փուշ,
Կյանքներու գրավ փուշ,
Հուսամ, կլինիս վառ կրակին մի օր գրավ փուշ.
Չես ճարի թաթավ փուշ,
Մինչև ե՞րբ, ասա, անմեղ ծաղիկներուն խաբես անցնիս.
Կայծով լափես անցնիս,
Ո՛վ անպիտան արմատ ի բընե, այտերդ սյավ փուշ,
Պատճառում ես դավ, փուշ.
Օհ, որպիսի անխիղճ թունալից խայթ կա քու մոտդ,
Չորանա արոտդ.
Որքա՞ն նորահաս սրտերուն ընծայում ես ցավ, փուշ,
Արյուն ու շարավ փուշ,
Թրթուրը, ճճին քեզանից խղճով են, ո՛վ անգութ,
Սակայն դու սև ու մութ.
Տարին քա՞նի հատ բերում ես սոխակ ու կաքավ, փուշ,
Զոհված, դուռդ խավ փուշ.
Վերջդ, Ջիվանս քաջ գիտե, որ չորանում ես շուտ,
Անվարձ ու անօգուտ.
Ներգործությունդ անց չի կենա էլ քու, պառավ փուշ,
Այրի դու ծարավ փուշ։