Վերքիս դեղ ու սպեղանին,
Ա՛խ, իմ հայրենիքիս ջուրը,
Քաղցր ես, քան նռան գինին,
Ա՜խ, իմ հայրենիքիս ջուրը։
Խմողը շատ ուշ կմեռնի,
Քիչը՝ հարյուր տարի կապրի,
Ամեն երկիր չի գտնվի,
Ա՜խ, իմ հայրենիքիս ջուրը։
Բյուրակնյան սարից կըտեղա,
Կոհակներու մեջ հոգի կա,
Դրախտի միջից դուրս կուգա,
Ա՜խ, իմ հայրենիքիս ջուրը։
Անմահական աղբրից է,
Եդեմի սուրբ երկրից է,
Ադամա խմած ջրից է,
Ա՜խ, իմ հայրենիքիս ջուրը։
Հայկ պապս նրանից խմեց,
Զորեղացավ, Բելին հաղթեց,
Սրբում տանում է ցավ ու ցեց,
Ա՜խ, իմ հայրենիքիս ջուրը։
Վարդան, Վահաններ է տվել,
Դշխո Շուշանիկ է ծնել,
Սանդուխտ կույս է առաջ բերել,
Ախ, իմ հայրենիքիս ջուրը։
Հիշե, պանդուխտ Հայկազունի,
Միտ բեր օջախդ հայրենի,
Կաթի ու մեղրի համ ունի,
Ա՛խ, իմ հայրենիքիս ջուրը։
Դառն են ջրեր օտար երկրին,
Աղի լեղի են, համ չունին,
Արդյոք պիտի խմե՞մ կրկին,
Ա՛խ, իմ հայրենիքիս ջուրը։
Մեր երկիրը մթնել է,
Կարծես մեր աստղը ընկել է,
Ալ արյունով ներկվել է,
Ա՛խ, իմ հայրենիքիս ջուրը:
Ջիվան, հրեշներ են եկել,
Բնիկներին դուրս են վանել,
Օձերն ու գորտերն են խմել
Ա՛խ, իմ հայրենիքիս ջուրը:
Աղբյուրներ: http://www.armenianhouse.org/jivani/qnar/; Ջիվանու քնարը (Հայպետհրատ 1959)