Ցեցերը, թրթուրները չլինեյին պարտեզը,
Ծառերու արմատները չլիզեր հարալեզը,
Բախտախնդիր, հացկատակ, փոքրոգի մարդիկները
Երանի չմտնեին գիտության ասպարեզը։
Աղտեղի բնությունով մեղրի համը փոխելով,
Քանդում է մեղուի տունը՝ անպիտան մեկ բզեզը,
Խելոք թզուկը լավ է թեթևամիտ հսկայից,
Ինչո՞ւ է պետք անօգուտ բլուրը-մսադեզը։
Շատացել են գայլախեղդ, իշու նահատակները,
Հարգը կորսնցուցել է ճշմարիտ ողջակեզը,
Բարձրամիտ իմաստակը մի զրո էլ չէ այնտեղ,
Եթե գիտնա քննել նա գիտության քարտեզը։
Նոր հավերը մի տեսակ խատուտիկ հավկիթ կածեն,
Կարծես, ամեն մեկի մեջ բուն է դրել մողեսը,
Անհմուտ խոհարարի կերակուրը ուտելուց,
Ջիվան, լավ է ամեն ժամ վայելել վայրի սեզը։
1882
Աղբյուրներ: http://www.armenianhouse.org/jivani/qnar/; Ջիվանու քնարը (Հայպետհրատ 1959)