Այսօր ես իմ յարին տեսա, թուխ մազերը օլորած էր,
Բարև տվի, բարև չառավ, տեսնես ինչո՞ւ մոլորած էր,
Շարմաղ դեմքը կարմիր խնձոր, լուսնի նման բոլորած էր,
Սիրտը ելած, աչքերը թաց, անձրևի պես վարարած էր․
Կայծակ դառած խփեց անցավ, որոտի պես վրդովված էր։
Ասի՝ էդպես սիրտդ տխուր ո՞ւր ես գնում, մատաղ եմ քեզ,
Կանգ առ՝ սիրտդ թեթևանա, զուր ես գնում, մատաղ եմ քեզ,
Ականջ արա, բան եմ ասում, ո՞ւր ես գնում մատաղ եմ քեզ,
Չէ՞ որ դու իմ անուշ յարն ես, լուռ ես գնում, մատաղ եմ քեղ։
Արի նստենք, զրույց անենք, սիրտդ ինչո՞ւ պղտորված է։
Ա՜խ, իմ յարը անցավ, գնաց, աղաչեցի, ետ չդառավ,
Ուր որ գնաց՝ հետևեցի, մինչև լուսո աստղը ելավ,
Գնաց-գնաց ու ման եկավ, սիրտս էլ հանեց, հետը տարավ,
Ասավ՝ Շահեն, էդ քո սիրտը սրտիս դեղ ու դարման չարավ․
Նոր հասկացա, որ իմ յարը իմ արվեստից խռոված էր։