Դուն այս աշխարհիցը ինչ պետք է տանիս,
Ագահ հարուստ, ժլատ հարուստ, չար հարուստ.
Որպես դաշտի ծաղիկ դու շուտով կանցանիս,
Վատ անունդ միշտ կմնա անկորուստ։
Թե այսպես Կրեսոս կար Հայաստան,
Ագահ, անկուշտ, նախանձ իժ օձի նման.
Ոչ աղքատ կսիրեր, ոչ ուսումնարան,
Ոչ տանը մեջ ուներ կատարյալ ապրուստ։
Թե խելք ունիս, արի խեղճերուն սիրե,
Առատասիրտ լինելը մեծ խնդիր է.
Ուսումնարաններուն գումար նվիրե,
Խեղճ սաներուն նույնպես մշտական հագուստ։
Այդ քո տված գանձդ ազգին որ կուտաս,
Կըաճի միշտ և կմնա անվնաս,
Ազգությունը քեզ կտոնե անպակաս,
Գովասանք կլսես անթիվ ամենուստ:
Թե Ջիվանուս լսես, ով մեծ ամիրա,
Շատ պատիվ կունենաս աշխարհի վրա,
Հոգիդ արքայության ժառանգ կդառնա,
Օրհնություններ դու կստանաս միշտ երկնուստ։
1880
Աղբյուրներ: http://www.armenianhouse.org/jivani/qnar/; Ջիվանու քնարը (Հայպետհրատ 1959)