Երեք տարի պարապ-սարապ ման եկանք,
Ընկանք քաղքե-քաղաք, մի գործ չգտանք.
Մեղքը ո՞ւմն է, մենք որ լեզու չիմանանք,
Չէ, եղբայրս, չէ, մենք այստեղ չենք ապրի,
Ետ դառնանք մեր տեղը, ինչ կուզի լինի։
Էլի մեր երկիրը մեզի հաց կուտա,
Նա մեր մայրն է, նա կխղճա մեզ վրա,
Ինչ անենք, որ անխելք բարբարոս թուրք կա,
Չէ, եղբայրս, չէ, մենք այստեղ չենք ապրի,
Ետ դառնանք մեր տեղը, ինչ կուզի լինի։
Մենք շատ սխալվեցինք այս կողմը գալով,
Մնացինք դռները ողբալով, լալով.
Մի ճոթ հաց կճարենք այն մուրալով,
Չէ, եղբայրս, չէ, մենք այստեղ չենք ապրի,
Ետ դառնանք մեր տեղը, ինչ կուզե լինի։
Զուր տեղը գաղթեցինք, եղանք ցիրուցան,
Անտեր թողինք տուն-տեղ, հանդ ու անդաստան.
Դարձել ենք բնավեր թռչունի նման,
Չէ, եղբայրս, չէ, մենք այստեղ չենք ապրի,
Ետ դառնանք մեր տեղը, ինչ կուզե լինի։
Գաղթականությունը սև, մրոտ գիծ է,
Անբուժելի վերք է, դառն կսկիծ է.
Ապագա սերունդը մեզի կանիծե,
Չէ, եղբայրս, չէ, մենք այստեղ չենք ապրի,
Ետ դառնանք մեր տեղը, ինչ կուզե լինի:
1898
Աղբյուրներ: http://www.armenianhouse.org/jivani/qnar/; Ջիվանու քնարը (Հայպետհրատ 1959)