Զրկվեցի ես փառքից, ծիծաղից անգամ,
Հույսը կորցրած մարդ իսկական ես եմ,
Գիտունները գիրս կարդալ չեն կարող,
Սև օրերին միշտ ենթակա եղա ես։
Իմ կյանքն է մաշվել, կախվել է մազից,
Դավաճանի սրից փրկվել եմ հազիվ,
Ընկել ոտնատակ՝ տկար եմ քանզի,
Լոկ բամբասանքի առարկա եղա։
Սուխանին եմ, աշխարհ, դարձել եմ գուսան,
Ինձ խնայիր, գոնե տուր ճիշտ դատաստան,
Թռչուններին տվել ես բույն, օթևան,
Փահլուլի պես թափառական եղա ես։