Երբ որ զավակներուդ չես կարող կրթել,
Ինձ ասա, բարեկամ, էլ ի՞նչ հայր ես դու
Մարդավայել սնունդ, ուսում չես տվել,
Չես մտածել անգամ, էլ ի՞նչ հայր ես դու:

Զավակներդ իրանք իրանց մեծացել,
Մարդկության շարքի մեջ մտել, զարգացել,
Մեկ օր նրանց ցավերը չես իմացել,
Մեկ խոսիր իմանամ, էլ ի՞նչ հայր ես դու:

Կուտ կերածդ տանը նայել չես բնավ,
Հավկիթը ուրիշ տեղ կածես, անմիտ հավ,
Աղջիկդ ճամփել ես մերկ, առանց հալավ,
Անօժիտ, անքրթամ, էլ ի՞նչ հայր ես դու:

Եթե աղքատ լինիս, մեղադրել չենք.
Կասենք չքավոր է, լուռ կմնանք մենք,
Ունիս, բայց որդույդ չես տալ, քաջ գիտենք,
Անգութ, ժլատ փարթամ, էլ ի՞նչ հայր ես դու:

Արդյոք միտքդ կուգա՞ շուկայից բերել,
Զավակներուդ մեկին մի բան նվիրել,
Նրանց մի օր չե՜ս գուրգուրել, չե՛ս սիրել,
Չես տվել հոտ ու համ, էլ ի՞նչ հայր ես դու:

Գժին էլ կնիկ տաս, զավակ կունենա,
Բանն այս է, զավակին լավ կրթություն տա,
Դրսևը ման կուգաս, քու տունդ չե՛ս գա,
Դանդաղ ու ծույլ, տարտամ, էլ ի՞նչ հայր ես դու:

Անհամեստ կյանքի ցեց, հիմարից հիմար,
Քեզ կտափնե այդ կենցաղդ անկատար.
Օտարներու մասին ձրի խելագար,
Տունդ առանց դրամ, էլ ի՞նչ հայր ես դու:

Ջիվան, ուրիշներուն միշտ խրատ կուտաս,
Լավ է այդ խրատից քեզ էլ հանես մաս,
Անտուն, անտեր թափառական ման կուգաս
Քեզանից քեզ հարց տամ, էլ ի՞նչ հայր ես դու:

1904