Սխալվեցա տեղիք տվի անմիտին,
Երես առավ, ելավ նստավ իմ ուսին.
Ես նրան իմ բարև տալս զղջացի,
Որովհետև շատ ու շատ ցավ զգացի.
Հետո դարձա ես ինձ ու ինձ ասացի —
Անմիտ մարդուն պատիվ զուր է գլխովին։
«Յուր չափը չճանաչողից հեռու կաց»,—
Ինձի ասավ մի պատվելի բանիմաց.
Անմիտ մարդը թե լինի էլ սրբակյաց,
Ի բա՛ց վանե դու քեզանից, միշտ ի բաց,
Նեղը ընկավ, մոտդ կանե լաց ու թաց,
Միտքը ա՛յլ է, մի խղճար ամենևին։
Անմիտ մեկին, եթե տվիր գովասան,
Մեծ մարդու տեղ նա կդնի ինքն իրան,
Կըսկըսե հպարտանալ բավական,
Ուռիլ՝ փքվիլ հնդու աքլորի նման,
Կեղծ գովեստը համարելով իսկական,
Կմոռանա դրությունը առաջին։
Նա սիրում է ակումբներում լինել շատ,
Այլոց գինին անչափ խմել, միշտ առատ.
Խոսելու մեջ չի՛ որոշել լավ ու վատ,
Անմտածել վեր կըվարե անընդհատ.
Փեթակի մեջ, իշամեղվին համեմատ,
Կըվնասե բջիջները թանկագին։
Ջիվան, չմտածող մարդն է անզգա,
Կարծես մեջը ամոթ, պատկառանք չկա,
Թե որ մեկի տունը խնջույքի գնա,
Անպատճառ այն տանը մեկ վնաս կուտա,
Ով որ նրան հրավիրեց, կըզղջա,
Ուրտեղ մտավ, վեճ կըբանա ահագին։
1885
Աղբյուրներ: http://www.armenianhouse.org/jivani/qnar/; Ջիվանու քնարը (Հայպետհրատ 1959)