Քո կենարար ժպիտը մասունք դարձավ, տաղ դարձավ,
Հազար գարուն բախտաբեր եկավ, փարվեց ու անցավ,
Դու երկնային մեղեդի, սիրո տաճար, սիրո ծով,
Մի ակնթարթ լուռ սիրո, մի գարնան չափ լիացա:
Եղեգ պատկեր հայուհի
Թոխ-թուխ աչքեր հայուհի,
Վասերդ փունջ մանուշակ,
Երկնի զարդեր հայուհի:
Երբ բռնեցի քո ձեռքը,
Հովն ինձ բերեց քո հևքը,
Երազանուրբ հայուհի.
Լուսաբաց է քո դեմքը:

Մայրամուտին հաջորդող դու նոր շինկած այգաբաց.
Անահիտի պատկերը քո դեմքին է ճառագած,
Քո քնարով սիրականչ մտար հոգուս աշխարհը,
Գարնանային հուշերի ճախրող ծիծառ` թև առած:
Սերդ խորունկ մի ծով է,
Շունչդ գարնան հով զով է,
Հոգեպարար ձայնիկդ
Ծաղիկներին կշոյե:
Երբ բռնեցի քո ձեռքը,
Հովն ինձ բերեց քո հևքը,
Երազանուրբ հայուհի.
Լուսաբաց է քո դեմքը:

Զարմանուհի նրբիրան, լեռներում ես նրբացել,
Նեկտարն առել ծաղկունքի ու նրանց պես սրբացել,
Աշոտն ասաց` Մաշտոցի սուրբ գրչով եմ քեզ երգում,
Կանթեղի պես կվառվես, հուր մոխրից ես արթնացել:
Երբ բռնեցի քո ձեռքը,
Հովն ինձ բերեց քո հևքը,
Երազանուրբ հայուհի.
Լուսաբաց է քո դեմքը:
Սերդ խորունկ մի ծով է,
Շունչդ գարնան հով զով է,
Հոգեպարար ձայնիկդ
Ծաղիկներին կշոյե: