Էնդուր աչքըս չէ ցամաքում՝ սըրտիս մէջըն արին մընաց․
Վունչիչ դարով չըլաւացաւ՝ մըհլամըս հիդ եարին մընաց․
Էշխէմէն հիւանդ պառկեցայ, աչքըս ճանապարհին մընաց․
Յիփ միռայ՝ ի՛ժում տիս էկաւ՝ նազըն բէիղրարին մընաց։
Գարունքվան վախտըն լըցվիլ է․ էրա՜նի ձիզ, ծաղկած վա՛րիր,
Թէ բըլբուլին բաղն ղըրգեցիք, մանուշակով լիքըն սա՛րիր,
Բաս ինչի՞ ձէնըն չէ գալիս, սա՛լբու-չինար, էդ ի՞նչ արիր,
Ճուղքըդ բըլբուլին սըպանից՝ կարմիր վարդըն խարին մընաց։
Ալ պուճպուճէն ասաց խաբէ սարումըն ղարիբ բըլբուլին,
Յիփ բըլբուլըն միտըն ածաւ ռեհնով կապած թայիգուլին․
Ով վաղ գընաց, վարդըն քաղից․ չասին թէ պէտք է բըլբուլին,
Վա՜յ քու դարին, ղա՛րիբ բըլբուլ, վուր լէշըդ չափարին մընաց։
Խօսքիրըդ քա՜ղցըր-քաղցըր է, լիզուդ շաքար ու նաբաթ է,
Խըմողին վընաս չի անի՝ ձեռիդ բըռնածըն շարբաթ է․
Շաբաթըն օխտն օր ին ասի՝ քու հագածըն նուր բաբաթ է․
Հագիլ իս բեհեզ ծիրանին՝ ծալած ղալամքարին մընաց։
Աշուղի լիզուն բըլբուլ է, օրհնանք ունէ, նալաթ չըկայ․
Շահի մօդ խօսքն անց կու կէնայ, սըպանելու ջալլաթ չըկայ․
Հէքիմ ու դադաստան չըկայ, մէ դըրուստ ադալաթ չըկայ․
Մէ մարդ չըկէր՝ ազատիլ էր, Սայաթ-Նովէն դարին մընաց։