Ես լսեցի մի անուշ ձայն.
Իմ ծերացած մոր մոտ էր,
Փայլեց նշույլ ուրախության,
Բայց ափսո՜ս, որ երազ էր։
Կարկաչահոս աղբյուրն այնտեղ
Թավալում էր մարգարիտ,
Նա հստակ էր, որպես բյուրեղ,
Այն երա՜զ էր ցնորամիտ։
Եվ մեղեդին տխուր, մայրենի
Հիշեց մանկության օրեր,
Մորս համբույրն ես զգացի,
Ա՜խ, ափսոս, որ երազ էր։
Կրծքին սեղմեց կարոտագին,
Աչքերս սրբեց, շատ թաց էր։
Բայց արտասուքս գնում էին...
Ա՜խ, այդ ինչո՞ւ երազ էր...