Ձմեռն եկավ ճերմակ մորուք,
Հետը բերեց քամի ու բուք,
Երկինքն ամպոտ, երկիրն անշուք,
Վայ գա դուրսը մնացողին,
Օտար երկիր գնացողին։
Ով որ կրթել է ինքն իրան,
Քչով կլինի բավական.
Ձմեռ, գարուն մեկ է նրան,
Երանի պարզ խնդացողին`
Վայ գա ազատ մտածողին։
Անուշ լեզուն շաքարահամ,
Օձին կլինի բարեկամ,
Հոգին խաղաղ է ամեն ժամ.
Երանի մեղմ խոսացողին,
Վայ գա կրքոտ բարկացողին։
Անհոգ մարդը երջանիկ է,
Չի մտածել, թե բոբիկ է,
Խևին ամեն օր զատիկ է,
Երանի չըկարդացողին,
Վայ գա կիսատ հասկացողին։
Ընկածին վատ խոսք չեն ասիլ,
Երբ ոչ ոքի չի վնասիլ.
Աղքատ մարդուն չեն բամբասիլ,
Երանի հաց մուրացողին.
Վայ գա հոգի որսացողին:
Խարդախ մարդը կեղտոտ գավ է,
Խաբեությունն էլ մեկ ցավ է.
Ժլատը ստլիկից լավ է,
Երանի չխոստացողին,
Վայ խոսքը չկատարողին։
Ջիվան, ամեն հասարակ քար
Չի լինի թանկագին գոհար.
Պաշտելի, սուրբ գործի համար,
Երանի քաջ մահացողին,
Վայ կենդանի ուրացողին։
1899
Աղբյուրներ: http://www.armenianhouse.org/jivani/qnar/; Ջիվանու քնարը (Հայպետհրատ 1959)