Պանդուխտ եղբայր, քաշվի՛ր, գնա՛ երկիրդ,
Քանի որ չես եղել անպատիվ այստեղ.
Լավ համարե գարի հացդ ու պանիրդ,
Այն էլ ձեռք չես բերիլ դու լրիվ այստեղ։

Պանդուխտները էլ դեր խաղալ չեն կարող,
Տեղացոց հետ մրցել, տոկալ չեն կարող,
Ընկել, մնացել են, դառնալ չեն կարող,
Լի են քեզի պեսներ շատ անթիվ այստեղ։

Դարձիր տունդ բախտը վերադ բարկացավ,
Սիրտդ մաշվեց, հոգիդ արդեն տաղտկացավ,
Օտար երկրում առուտուրդ վերջացավ,
Այլևս մի՛ փնտրիլ դու հաշիվ այստեղ։

Երկրիդ մեջ գուցե անհաղթ Սամփոսն ես,
Խելքով Արիստոտել կամ Պղատոն ես,
Ետին մարդն ես, եթե բախտ կորոնես,
Թեկուզ եղիր իշխան կամ ազնիվ այստեղ։

Տեսնում է Ջիվանը, բախտ չունիս բանուկ,
Օտարության մեջը աստղդ չէ կտրուկ,
Փոքրանալով շուտ կլինես ճնճղուկ,
Իսկապես էլ լինիս դու արծիվ այստեղ։