Ես որ մեկիդ լինեմ ծառա,
Աչքերդ պայծառ, սիրուններ,
Հագուստներդ նուրբ մետաքսից,
Հասակներդ ծառ, սիրուններ։
Ճակատներդ նորած լուսին,
Ափսոս, պահում եք քողի տակ,
Թարթիչներդ մեկ-մեկ նիզակ,
Մազերդ անտառ, սիրուններ։
Լեզվով մարդկանց գրավում եք,
Նազով նրանցից ցավում եք,
Քայլելիս դուք կաքավում եք,
Աշխույժ եք ու վառ, սիրուններ։
Միջլիս անեք սիրո բաղում,
Քաղցր ձայնով երգում, խաղում,
Աչքով, ունքով սիրտ եք դաղում,
Ա՜խ, երանի ձեզ, սիրուններ։
Սայաթ-Նովան շարվե-շարան՝
Դարդեր ուներ յարի համար,
Քանի մեկ քաջեր մահացան՝
Լինում եք պայծառ, սիրուններ։
Ջիվանին ձեզ ձոնեց խոսքեր,
Աչքերդ ծով, հոնքերդ կեռ,
Բարակ մեջքերիդ էլ ոսկե՝
Կապել եք գոտի, սիրուններ։
Ծիծաղում եք, վարդ է բացվում,
Հազար տեսակ զարդ է բացվում,
Իմ սրտի մեջ դարդ է բացվում,
Հոգի հանող, չար սիրուններ։
Մաթինն եմ, ձեռքիս սազ ունեմ,
Հարուստ եմ, շատ ալմազ ունեմ,
Ձեր գովքի մեջ էլ մաս ունեմ,
Համեստ ու համառ, սիրուններ։