Խելքից սակավ, ծույլ աշակերտը,
Չի սովորի, բան չգիտե,
Քիթը բարձրացրած երկինք,
Հմուտ վարպետ, սան չգիտե։
Թե որ ճամփին մի բան նետես,
Գժվելո է հետզհետե,
Կարծում է, թե բուն վարպետ է,
Երգի չափ ու հանգ չգիտե։
Քար է նետում հսկա սարին,
Չի տարբերում չարն ու բարին,
Հույս է դրել ինքն իր խելքին,
Վերջ ու դատաստան չգիտե։
Ես վարպետն եմ, ասի հե˜յ վախ,
Չի տարբերում ընկույզ, ղավաղ,
Կարմիր գույն է հագնում հաճախ,
Չքնաղ, բուրաստան չգիտե։