Ով դու ամբարտավան, դու անգութ տիկին,
Մինչև ե՞րբ անտեղի մարդկանց բեռ բառնաս.
Այդ ուժդ տվողը ետ կառնի կրկին,
Թույլ չի տա, որ դու խեղճերուն սպառնաս։

Միշտ երազ կմնա տեսած երազդ
Միայն քե՛զ պետք կուգա ձևած տարազդ,
Վերևից ցած կիջնես, կհատնի գազդ,
Օդապարիկի պես որքան համբառնաս։

Զիվանի, ջրերը գիտեն ցածրանալ,
Նավը ծովում միշտ հաջող չի ընթանալ,
Կայծ լինելուդ մասին մի՛ հպարտանալ,
Բոցդ կսպառվի, մոխիր կդառնաս։