Մի մեծ քար շալակե, դու մեծ մի խոսիր,
Արք ու պատիվ չունի մեծբերան մարդը,
Հայրենական այս առածը լավ լսիր,
Աստիճանից կընկնի մեծբերան մարդը։
Ինչպես վտանգավոր մի կծոտող շուն,
Ոչ ոք չի ցանկանում, որ նա մտնի տուն,
Շրջանի մեջ կժառանգե լիրբ անուն,
Կըհամարվի լկտի մեծբերան մարդը։
Անկիրթ, անզուսպ, ցած ընտանիքի սան է,
Տանը ինչ որ սովորել է, ա՛յն կանե,
Չնչին բանի համար աղմուկ կըհանե,
Կռվի կըբռնվի մեծբերան մարդը։
Ջիվան, ատելի կըդառնա ամենին,
Դուրս կուտա ինչ խոսք որ հանդիպի բերնին
Կամ քարով, կամ փայտով կըխփեն գլխին,
Զուր տեղը կըմեռնի մեծբերան մարդը։
1907
Աղբյուրներ: http://www.armenianhouse.org/jivani/qnar/; Ջիվանու քնարը (Հայպետհրատ 1959)