Անգին ակըն վըրէդ շարած, անբան օսկու ռախտ իս, գօ՛զալ,
Աստուաձ քիզ ու նըրա՛ն պահէ, ում հիդ վուր նըվախտ իս, գօ՛զալ,
Բըլբուլին լիզու շինեցիր, դուն վարդի դըրախտ իս, գօ՛զալ,
Վարդըն մէ ամիս ումբր ունէ․ դուն ամենան վախտ իս, գօ՛զալ։
Մէմէկ մէմէկ էլ չի ասվի՝ թարիփըդ դառաւ քուլիչով․
Պատիրըդ՝ զարով, զարբաբով, դօշամէդ՝ խալով, խալիչով․
Տախտակնիրըն՝ էրծաթէմէն, միխիրըն՝ օսկէ գուլիչով․
Խոսրով փաչայէմէն թողած, դուն Թօվուզի թախտ իս, գօ՛զալ։
Սկանդարի-Զուլղարի թողած ջավահիր իս, անգին լալ իս․
Դանգըն դանգի միջէն հանած, հիդքաշած մըսխալ-մըսխալ իս․
Յիփ դուն սէյրանգահըն կ՚էհաս, օչով այնումըդ չէ գալիս,
Փաք չունիս փաչազադիմէն, անղամ, առանց սախտ իս, գօ՛զալ։
Թէգուզ մըտօք ճարտար ըլի, կանց Սողոմոն դադա ըլի,
Թէգուզ մարգարիտով լիքըն, թէգուզ սադափ սադա ըլի,
Թէգուզ արեգագ, լուսնիակ, թէգուզ հուրիզադա ըլի,
Էդ քու ամէն մարիփաթով դիփունին կու ախտիս, գօ՛զալ։
Յիրգնուց վըրէդ ձուն է էկի՝ փունջ մանուշակ նուր իս, ջա՛նում,
Մօդըդ նըստողըն կու էրվի՝ էդ նազի տէր վուր իս, ջա՛նում,
Դիռ Սայաթ-Նովէն չէ միռի՝ դուն ինչի՞ տըխուր իս, ջա՛նում․
Թաք յիս միռնիմ, դո՛ւն սաղ ըլիս, գերեզմանըս վա՛ղ տիս, գօ՛զալ։