Ախ կուզեի աշխարհի մեջ
Աշխարհի տերն էլ դառնայի
Ինձ իշխողը մայրս լիներ:
Երկինքի տակ ամենամեծ
Բանաստեղծն էլ համարվեի
Ընտիր տողս մայրս լիներ:
Ինչքան էլ ինձ բարիք տային
Հիվանդ պահիս իր սուրբ ձեռքով
Ջուր տվողը մայրս լիներ:
Ինչքան էլ որ ծերանայի
Ու հոգնաբեկ երբ տուն գայի
Դուռ բացողը մայրս լիներ:
  
Որդիներիս պսակն օրհներ
Թոռներիս էլ անուշ-անուշ
Օրորողը մայրս լիներ:
Ու մեր գլխից միշտ անպակաս
Մեր օջախի ամենաթանկ
Լույսն ու շողը մայրս լիներ:
Մարդն ինչքան էլ երկար ապրեր,
Ամենքի մեջ, ամենքից շատ,
Շատ ապրողը մայրը լիներ:
Բայց կուզեի որ ոչ մի օր  
Որդիներին վերջին անգամ
Համբուրողը մայր չլիներ: