Էշխէմէդ հիւանդացիլ իմ, դի՛ղի համա իմ լալի․
Վախում իմ, թէ դարդըն հալէ, յի՛ղի համա իմ լալի․
Շահի կարգած վէքիլի պէս գի՛ղի համա իմ լալի․
Տանէն դուս արածի նըման տիղի համա իմ լալի։
Մէ տիղ հուքմի-հէքիմ չըկայ՝ դուռըն էհամ, կանչիմ հա՜րա․
Վի կէնայ Լօղման հէքիմըն, բըլքամ դարդիս անէ չարա․
Տե՛ս, թէ ի՞նչպէս է շըփոթվի, դուն իմ խի՛լքին մըտիկ արա․
Ջուրն էկաւ, գերանըս տարաւ, ծի՛ղի համա իմ լալի։
Սիրտըս էշխէմէն էրած է, դուգունըն, դաղըն ի՞նչ կ՚օնիմ․
Վո՛ւնց ղօբա ունէ, վո՛ւնց չափար, յիս էնպէս բաղըն ի՞նչ կ՚օնիմ․
Անղի լարըն կըտըրվիլ է, դարդակ սադաղըն ի՞նչ կ՚օնիմ․
Նիտըս քարումըն կոտրեցի, թիղի համա իմ լալի։
Ղալամըն գիրըս չէ գըրում՝ մէ չուրացած թանքի նըման․
Խօսքիրըս մէմէկ չի ասվի՝ իմաստններու բանքի նըման․
Մէջըն չիմ կանացի մըտնի՝ ծովի ծածկած վանքի նըման․
Խոստովնահէրըս հիռացաւ, մի՛ղի համա իմ լալի։
Գիղումըն՝ մէլիք-տանուտէր, քաղաք տիղըն սուլթան-խան իս․
Բաղումըն՝ վարդ ու մանուշակ, սարումըն սընբուլ-սուսան իս․
Ղաբուլ ունէ Սայաթ-Նովէն՝ թաք քու ձեռով դուն սըպանիս․
Միռնիլուս համա չիմ հոգում, ցի՛ղի համա իմ լալի։