Ալիքներդ մեկ մեկ սար ես դարձրել,
Կատաղած ծով, արընկեր ծով, անգութ ծով.
Անխղճացել, սիրտդ քար ես դարձրել,
Կատաղած ծով, արընկեր ծով, անգութ ծով։
Հերիք չէ՞ լճերու ջրով արբենաս,
Գետեր ու աղբյուրներ խմես, գիրանաս.
Քիչ կմնա բոլոր ցամաքն էլ կուլ տաս,
Կատաղած ծով, արընկեր ծով, անգութ ծով։
Բաց ես արել մեծ բերանդ, որկորդ,
Ողջ աշխարհը կուզես լցնել քո փորդ,
Դարձյալ չեն կշտանալ Սոդոմ-Գոմորդ,
Կատաղած ծով, արընկեր ծով, անգութ ծով։
Դադարե գռփելուց, անկուշտ պռտկերես,
Տեղ կա՞, որ ինքդ մաս չունենաս, մեկ տես,
Հնար լինի երկնքին էլ կտիրես,
Կատաղած ծով, արընկեր ծով, անգութ ծով:
Հպարտ օվկիանոս, քեզ էլ վախճան կա,
Մի օր ոչ մի տեղից մեջդ ջուր չի գա,
Հանկարծ կցամաքես, այդ դու լավ զգա,
Կատաղած ծով, արընկեր ծով, անգութ ծով։
1900
Աղբյուրներ: http://www.armenianhouse.org/jivani/qnar/; Ջիվանու քնարը (Հայպետհրատ 1959)