Քանի կզկըթած ման եկա, ինձ մեռած դիակ է ասին,
Երբ որ մի քիչ շարժվեցա, գոզ է, ավազակ է ասին,
Իմ ստացած մեծ հարվածս արժանի ապտակ է ասին,
Պատվի համար մեռած որդուս իշու նահատակ է ասին։
Իրավացի, արդար դատս պաշտպանող մարդ չգտա ես.
Իմ խորհուրդս ում որ ասի, հավանող մարդ չգտա ես.
Ձեռքս բռնող, իմ ցավերուս դեղ անող մարդ չգըտա ես.
Բոլորը ինձ միտք պղտորող, անզուսպ ստահակ է ասին։
Քամի տալով ինձ թռցրին մի քանի տաքգլուխ մարդիկ,
Ոտքերու տակ տրորվեցա որպես անտեր, վայրի ծաղիկ,
Ընկա բորենու ճիրանը, քովս մի մարդ չեկավ մոտիկ,
Դրան օգնել` ժամանակի հոգուն հակառակ է՝ ասին։
Վերքըս մեծերուն ցույց տալու գործ դրի ես մեծ աշխատանք.
Իմ կրոնս և իմ լեզուս ինձանից ուզեցին փրկանք.
Դեռ ինքն իրան նա չի կարող կառավարել, եթե տեղ տանք.
Քաղաքագետ, խելոք պապիս, տգետ է, համբակ է ասին։
Հին հագուստի մեջ մնացի, չըճարեցի թաժա հալավ,
Սպասելով լավ օրերու, ճար չմնաց, բանս բուսավ,
Շատ երգեցի, բղավեցի, ոչ ոք ձայնս լսող չեղավ,
Վերջը անբախտ Ջիվանուս շատախոս թութակ է ասին։
1902
Աղբյուրներ: http://www.armenianhouse.org/jivani/qnar/; Ջիվանու քնարը (Հայպետհրատ 1959)